1. Es hät emal vor Ziite
en riiche, guete Maa
uf sine schöne Weide
wohl hundert Schöfli gha.
Die sind det fröhlich gsprunge,
s hät keis en Mangel gspüürt.
En guete Hirt, en guete Hirt
häts treu versorgt und gfüehrt.
2. Doch eis vo dene Schöfli
lauft vo de Herd ewägg,
chunnt in e grossi Wüeschti,
uf schlimmi, bösi Wäg.
Und Dörn händs ganz verzuslet,
de Wolf häts packt na schier.
O guete Hirt, o guete Hirt,
dis Schaf hät sich verirrt!
3. De Hirt häts chuum erfahre,
so hät er d Schöfli zellt
und gschwind isch er go sueche,
das eini, wo ihm fehlt.
Er hät em grüeft unds glocket
unds uf de Heiwäg gfüehrt.
Dä gueti Hirt, dä gueti Hirt,
dä suecht, was sich verirrt!
4. Fascht häts nöd chöne laufe,
er häts uf d Schultre gno.
So isch es wohlbehalte
zrugg zu de andre cho.
Und alli sind cho luege
und händ sich herzlich gfreut.
En guete Hirt, en guete Hirt
häts hei zur Herde treit.
5. Säg mir, was das bedütet,
wer ächt das Schöfli isch,
und wer em voller Liebi
naagange isch so treu?
Verlore, gsuecht und gfunde,
das Schöfli, das bin ich.
Dä gueti Hirt, dä gueti Hirt,
das muess min Heiland sii.